تو رفتی درست در زمانی که صادقانه دوستت داشتم و با تمام وجود محتاج تو بودم.تو رفتی درست در همان زمانی که قلبم به دست بی رحم تو شکست و دل سرگشته ی من به خاک پای تو افتاد.وقتی تو رفتی اشکهایم چه معصومانه نوازشگر گونه هایم شدند.وقتی تو رفتی قلبم چقدر بی صدا شکست و فریادم چه مظلومانه در گلو خفه شد.تویی که هنوز در میان موج های زشت پلید برایم تصویری از پاکی و مهربانی هستی و من مدتهاست دل را در گرو عشق تو نهاده ام و آنقدر عشق شیرین خود را ابراز نکرده ام که تو سرشار از غرور شده ای. پس من هم به احترام غرورم قدری از این ابراز علاقه ام می کاهم تا تو بدانی من ساده نیستم.اشکهایی که دیشب در تاریکی و سکوت برایت ریختم گواه عاشق بودنم هستند.ووقتی باران بهاری سنگفرش خیابانهای محله مان را نوازش میکرد تو رفتی و دیگر هیچگاه بعد از آن عاشقانه قدم به کوچه مان نگذاشتی.کوچه هنوز منتظر توست.هنوزهم در خانه را به امید بازگشت تو باز گذاشته ام و به انتظار تو نشسته ام.....